çocuk psikiyatrisi alanındaki en yüksek katılımlı kongre olan AACAP toplantısı için Toronto’da, İstanbul’u nereden aklıma getirdim? toplantı salonundaki konuşma sırasında benim gibi kolunda saati olmayanlar (ya da kolundaki saatine bakmayı akıl etmeyenler) için konmuş ‘timer’ ya da geri sayım aygıtını görünce iki hafta önce lütfü kırdar’daki durum aklıma geldi. konuşmacıların saati izleyebilmelerini sağlama amaçlı bir timer olup olmadığını sorunca, toplantı düzenleyicisi firma yetkilisi hanım, “sormayın,” dedi. “Biz artık timerları kaldırdık; daha doğrusu, konuşmacılarımız saat konmasının, kalan zamanlarını göstermemizin konuşmacının zögürlüğünü kısıtladığını, asabını bozduğunu söyleyip bizi saygısızlıkla suçlayınca vazgeçmek zorunda kaldık.” Zamanın sınırları olduğunun hatırlatılmasına karşı alerjisi olan konuşmacıların daha ziyade iş dünyasının “liderleri”, veya liderlere akıl veren gurular olduğunu öğrendim. tıp kongrelerinde bu açıdan rahatmışlar. zamanın kıymetini bilmek için zamanın sınırlı olduğunu görmek, yaşamak gerekiyor. belki o sınırı görmenin hatırlattığı yaşamın kendisinin sınırlı olduğu gerçeğini görmek timer istemeyen konuşmacılarınasabını bozuyor olabilir.