‘Hayat çok hızlı, telaş içindeki ruhlarımız hayatın hızına yetişemiyor’ yerinmelerine kendimizden ve başkalarından alışığız. ABD’de 1965’ten bu yana sürdürülen bir çalışma Amerikalıların hissettiği zaman baskısının 2004’ten 2010’a düşüşe geçmiş olduğunu gösteriyor (JP Robinson, Social Indications Research, Kasım 2012). Zaman darlığını mutsuzluk nedeni gören Amerikalılar zaman darlığını artık daha az hissetseler bile geçmişe göre daha az mutlular. Zaman baskısının insanları mutsuz ettiği belki de yanlış bir inanç. En azından toplumun her kesimi için geçerli olmayabilir.

Belki de, zamana sıkışık olanlar sahiden hayata ‘az mutlu’ devam ediyorlar. Bir kısım insan için ise boş zaman pek çok, hayatı sürdürmek için çok daha az telaş gerekiyor. Onlar toplumun genelindeki mutluluk düşüşünden pek etkilenmiyorlar. Robinson’ın araştırmasında da fazladan zamanı olanların daha mutlu olduğu bildiriliyor. Bu grubun tüm toplum içinde çok küçük bir grup olması muhtemel. Işsiz ya da çalışıyor olmaktan bağımsız olan bu bulguya bakarsak mutsuzluğun toplum içindeki eşitsiz dağılımı ile boş zaman dağılımındaki eşitsizlik ilişkili olabilir. Zamanı bollaşanlar, mutluluğu yakalıyor. Ama başkalarının zamanının daha da daralması pahasına.