‘1939 Nisanının ilk günleriydi. İki ayı aşkın bir süredir yattığım Cerrahpaşa Hastanesi’ nden taburcu olmuş, annemin kolunda çıkıyordum. Ne var ki bu çıkış hastaneye gelirken geride bıraktığım yaşantıma dönüş değildi. Allahaısmarladık bile diyemeden ayrıldığım sınıfıma,kitaplarıma, defterlerime ve de aydınlığa geri dönmüyordum. Yarım kalan oracıkta yarım kalmıştı. Yeni bir yola çıkıştı bu: Kör uçuş başlıyordu….’
Gültekin Yazgan’ın körlükle ve getirdiği engellerle 11 yaşından 83 yaşına kadarki mücadelesini anlattığı direnç ve direniş kitabı. Üçüncü baskısı yapıldı.
melike
Bu paragrafı,1.5 yıl önce,ilk kez sizin web sayfanızda okuduğumda,öyle çok etkilenmiş ve kitabı okumak için öyle büyük bir istek duymuştum ki…
Evet, “Kör Uçuş” artık sona erdi; ama GÜLTEKİN YAZGAN,tüm özürlüler ve aileleri için güç,umut ve direnç kaynağı olmaya devam edecek…
Monteigne der ki,
“Bir insanın son gününü görmeden,ona mutlu dememeli…”
Bence, GÜLTEKİN YAZGAN kesinlikle mutlu bir insandı…