tatil yerlerinde, beach clublarda ya da ıssız sahillerdeki pansiyonlarda, müzik çalma merakı nasıl başladı acaba? kimsenin olmadığı bir lokantaya girersiniz; miskince oturan garsonların sizi oturttuktan sonra, hatta daha oturtmadan önce yapacakları ilk iş, gidip müziği açmaktır. bu seyretmekte oldukları televizyonun sesini kısmak pahasına yaptıklarına bakılırsa, servisin bir parçası olarak görmemiz beklenir. plajda sırtüstü uzanıp, uyuklamak isterseniz, müzik sesi elvermez. özenle seçilmiş ve günün her saatinde aynı ritm üzerinden çalınan parçalar sessizlikle başbaşa kalmanıza izin vermeyecektir.
sessizlikte tahammül edemediğimiz ne var? yalnızlığımızı, tek başınalığımızı hissettiren bir şeyler mi? boş bir an, hiç bir şey duymadan, hiç bir şey görmeden geçirebildiği boş bir an olduğunda “ölüyorum” sananlara ne oluyor? sessizlik, tıpkı ıssızlık gibi tek başına kalmanın bir işareti mi sayılıyor? mutlak bir tek başınalığın ? evin içinde bir ses olsun diye açılan radyolar, televizyonlar bizi ölümlülük düşüncesinin verdiği sıkıntıdan kurtarıyor.
tıpkı asansörlerde, yalnızlığımızı unutturmak için çaldıkları “elevator music” gibi. yalnızlık ve tek başınalığı eşanlamlı kullanmamalıyım, ama anlam ayrıştırmasını başka zaman yaparım.
mutlulukmutfaktagizlidir
Evet, ben de onu sorguluyorum son zamanalrda, insanlar, dinlenmek, kendileriyle başbaşa kalmak için tatile gidiyorlar! Kendileriyle başbaşa kalmak istiyorlar! Ama buna izin yok maalesef!
Ama Ayvalık, Çataltepe’deki bu konuda biraz daha duyarlı gibilerdi!
Şimdi neler oluyor bilemiyorum, doğrusu!
Ebru
Kafa dinlemek için deniz kenarı belki de iyi bir seçim değildir. Dinlenmek bir yana beni daha çok yorar.
SS
bu sessizlik hallerinden korkumuz; yalnızlığımızın hatırlatılması mı, yoksa o tek başınalıkta hayatı sorgulayacak yüreğe -cesarete- sahip olamayışımızın yüzümüze çarpılması ihtimali mi??
Yanki
kafa dinlemek için denizin kenarı, dağın başı ya da ıssız koy, pek farkedecek mi, o da belirsiz… sessizliğe tahammülsüzlük coğrafyaya sınırlı kalmıyor.
nur
Galiba biz milletçe ”tek başına kalma korkusu’ndan ”giderek ”
Yalnızlaşıyoruz”
nur
Galiba biz milletçe ”Tek başına kalma korkusu’ndan ” giderek daha çok yalnızlaşıyoruz.