Geçen cumartesi Tarabya’da tarzını beğendiğim bir çocuk yuvasında (atölye), yuvanın sahibi ve yöneticisi psk. Başak Kerimoğlu’nun biraraya getirdiği anne babalarla bir söyleşi yaptım. Son bir kaç yılda, daha ziyade İstanbul dışında yaptığım bu tip anne baba konuşmalarını İstanbul’da yapmayı unutmuşum……
Psikiyatri alanında uzmanlaşmış bir doktor olarak yaptığım işi 3 cümlelik diye tanımlamaya kalkmam yadırganabilir; ama, kastım o değil… Ekteki çizgilerde anlatmaya çalıştım. Geriye kalan cümleleri çizenler olursa, eklerim.
Narnia günlükleri filminden çıkıp eve dönerken, yürüyüş girişimimiz yarım kaldı; akıntıburnundaki rüzgarda ağzımız burnumuz donuverince… narnia günlüklerinde din propagandası var filan diye okumuştum, ama ben anlamadım neresinde… didaktik, iyi-kötü, doğru-yanlış kaba ayrımlarına dayanan bir film işte.. çocuklar eğlendi. idil filmdeki…
1983’te Gaziantep’in Oğuzeli ilçesinin sağlık ocağının tek doktoruydum. İlçe dediğiniz, birkaç bin nüfuslu, olanakları sınırlı bir kasaba… Zor ve güzel bir “mecburi” yıl geçirdim, bir sonraki yıl askere, ondan sonra mecburi hizmetin kalan 1 yılını tamamlamak üzere Biga’ya gitmeden önce……
Blog’lamakta neden zayıf kaldığımı düşünmekten helak oldum… Birinci husus, blog’u kimler okur; haberdar olanlar mı, haber verdiklerim mi, bir yerlerden search yapanlar mı? İkincisi, birinciye bağlı; nereye ne yazacağıma karar veremedim, fotoğraf filan koysam diyorum… Bu blog’a bir deneme…
Yemeklerden sonra, “Eline sağlık demeye ne gerek var ki?”, diyor bir eş… “Bir kusur olursa, zaten söylerim”. Kusur buluculuk yanı çok gelişmiş bir toplumun üyeleri olarak, ziyafet sofrasını bile tanımlarken, “Çok iyiydi, çok güzeldi” diye değil, “Bir kuş sütü eksikti”…
4 Ağustos 2005 Ferrari’sini satan bilge kitabı hakkında bir gençle konuşuyorum. O da, anne babasına Ferrari aldırtmak istiyor. Anne baba itiraz edince ve kendisine bu kitabı (herhalde islah etmek maksadı ile) hediye ettiklerindeki cevabı: “Adam önce almış, bilge olunca da…