son bir kaç haftadır bazen istanbul’da bazen istanbul’un dışında, ama devamlı bir konuşma halindeydim. bu notu yazarken, bir an evvel uyusam da sabah erken kalkabilsem (en azından uykumu biraz almış olarak) diye çimden geçiriyorum. ilginç bir sürü izlenimi toparlayayım da yazayım diye diye, çoğumuzun bir çok zaman yaptığı gibi, bekletirken, güzel bir günde açmayı bekletirken ekşittiğimiz şarap gibi, anıların da tadı kaçmamalı.
Anonymous
Anıların tadı “kesinlikle” tazeyken çıkar mı?.kocaman bir EVET. zaten mutluluk dolu anılarsa tekrar-tekrar (aralıklarla) hatırlandığı için pekişir ve anı olur.(belki mutsuzluk dolu anılar içinde aynı mekanizma etkili bunu bilemem)ama yaşanan mutlu anılara eşlik eden olumsuz olaylar bile(örneğin şiddetli bir gök gürültüsü,sel gibi bir yağmur)bazen iyi bir şey gibi hatırlanabiliyor..acaba beyin kötü anılar içindeki iyi anıları da kötüymüş gibi mi kaydediyor (yazarken birden ? oldu)
SS
Babamı kaybettikten sonra bir gün hastalığı ve sonrasını anlatan bir yazı yazmıştım. Sanırım o yazı benim için günlüklerimin kaydını dondurduğum yazıudı. Çok denedim. Ama her seferinde yarım kaldı yazdıklarım. Konuşmayı mı öğrendim acaba dedim, daha çok konuşabilmeyi. Ama anılarımın bir başkasının eline geçmesi düşüncesi -ben öldükten sonra- çok ağır geldi. Belki beni tanımayan, belki tanıyıp ama hiç önemsemeyecek insanların elindeki anılarım…
Anıların yüreğimdeki yerleriyle tadını çıkarmak daha mı iyi diye düşünüp duruyorum şimdilerde…
müzi
anı dediğimiz, an’larımızın hatırlanmış hali ise, ve hatırlamak güzelse, anıların tadı tazeyken de çıkar, eskidikçe de, bence. ama bir yanım da (ki o ağır basan yanım) anı dediğin eski olur demek istiyor.
siz yine de fazla eskitmeden yazın.
yeşim salı
eğer anılarımızla barışabiliyorsak,tadı tazeykende çıkar bayatkende..güzellerine bittiği,kötülerine yaşandığı için kızarsak,her halukarda buruk bir tat kalır damakta.Bana sorarsanız güzelinin tazesi, kötüsünün bayatı makbul bu hayatta..