geçen ay Çin’deydim. yaptığım birkaç konuşmada hep aynı espriyi yaptığımda, kendime hayret etmekle birlikte, takdir de ettim. her seferinde orijinal ve hiç kullanmamış oluğum bir espri yapmak zorundaymışım hissinin poppsikoloji uzmanları tarafından “özgüven eksikliği” olarak yorumlanması olasılığı değil derdim; aklımda tutamadığım için her seferinde yeni bir espri icad etmek zorunda kaldığıma, basit bir espriyi bile aklımda tutamadığıma hayıflanırdım. artık aklımda tutabiliyor, hatta espriyi harfiyen tekrarlayabiliyorum. ezberim birden bire açıldı. biraz geç olmakla birlikte.
espri neydi? yandaki fotografta gördüğünüz gibi 2008 olimpiyatlarının meşalesinin istanbul’daki taşınması sırasında, taşıyıcılardan birisi bendim. 2008’de başladığım çin yolculuğunu 2010’da ancak tamamlayabildim. buraya gülücük işaretleri vs koymam gerekir. çinli dinleyicilerden epey gülen oldu, ona göre:)